Paterdavidshert / milu
Dit dier staat niet op de huis- en hobbydierenlijst.
Hieronder leest u de beoordeling over dit dier.
Algemene informatie
| Familie | Cervidae |
|---|---|
| Subfamilie | Cervinae |
| Genus | Elaphurus |
| Soort | Elaphurus davidianus |
| Gedomesticeerd | Nee |
| Kruising | Nee |
| Volwassen grootte |
|
| Gewicht | 160-220 kg (m), 140-170 kg (v) |
| Dieet | Herbivoor |
| Natuurlijke leefomgeving |
|
| Levensverwachting | 18-23 jaar gevangenschap |
| IUCN-status | “Extinct in the Wild” |
| CITES | Niet vermeld |
Risicoklasse F
Paterdavidsherten zijn in staat ernstige letselschade te veroorzaken bij de mens. Daarnaast zijn in vier risicocategorieën voor “gezondheid en welzijn dier” één of meerdere risicofactor(en) vastgesteld. Om deze redenen valt het paterdavidshert onder “risicoklasse F”.
Samenvatting beoordeling van het paterdavidshert
Indien er sprake is van één of meerdere relevante ernstige zoönose(n) die slechts met gespecialiseerde maatregelen beheersbaar is/zijn wordt de risicofactor aangekruist (!), maar telt deze niet mee in de eindscore. Indien er sprake is van een relevante ernstige zoönose die niet of nauwelijks beheersbaar is of er sprake is van risico op ernstige letselschade komt de diersoort direct onder risicoklasse F te vallen (XF). Indien de risicofactor van toepassing is, wordt deze aangekruist (X).
| Risicocategorie | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| Zoönosen | ! (signalerend) | Bij het paterdavidshert is het hoog-risico zoönotische pathogeen Leptospira interrogans aangetoond. Dit leidt tot een signalerende toepassing van deze risicofactor. |
| Letselschade | XF | Bij paterdavidsherten is er gevaar op zeer ernstig letsel bij de mens, waardoor het paterdavidshert direct onder risicoklasse F valt. |
| Risicocategorie | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| Voedselopname | X |
|
| Ruimtegebruik/veiligheid | X |
|
| Thermoregulatie | X | Het paterdavidshert is aangepast aan een gematigd en subtropisch moerasklimaat met zomerse regen. |
| Sociaal gedrag | X | Paterdavidsherten hebben een lineaire dominantiehiërarchie. |
Beoordeling per risicofactor
Risico's voor de mens
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| LG1 | ! (signalerend) | Bij het paterdavidshert is de hoog-risico zoönotische pathogeen Leptospira interrogans (Jung et al., 2007) aangetoond. Dit leidt tot een signalerende toepassing van deze risicofactor. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| LG2 | XF |
Het paterdavidshert weegt 160-220 kg (m) of 140-170 kg (v) en de mannetjes beschikken over een gewei (Mattioli, 2011). Mannetjes zijn agressiever tijdens de bronst, wanneer zij ernstige letselschade kunnen veroorzaken met het gewei (Li et al., 2007a). Het hanteren van paterdavidsherten vereist expertise van de houder (Masters & Flach, 2015). Gezien de grootte, morfologie en het gedrag van paterdavidsherten, kunnen ze zeer ernstig letsel bij de mens veroorzaken, waardoor het paterdavidshert direct onder risicoklasse F valt. |
Risico's voor dierenwelzijn/diergezondheid
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| V1 | Het paterdavidshert is een mixed-feeder, die voornamelijk gras eet (Ding et al., 2017; Hofmann, 1989; Li et al., 2007a; Mattioli, 2011; Mendoza & Palmqvist, 2007). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| V2 | X | Het paterdavidshert heeft hypsodonte kiezen (Damuth & Janis, 2011; Kaiser et al., 2013; Mendoza & Palmqvist, 2007; Petronio et al., 2011; Powers & Mead, 2019). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| V3 | X | Paterdavidsherten zijn actief gedurende de dag en de schemer. Het dieet van het paterdavidshert wordt gedomineerd door vezelrijke grassen die verspreid in het habitat aanwezig zijn (Mattioli, 2011). Paterdavidsherten zijn herkauwende mixed-feeders met een hoge passeersnelheid in de pens, waardoor frequent foerageren noodzakelijk is (Hofmann, 1989). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| V4 | Het dieet van paterdavidsherten bestaat voornamelijk uit gras, riet en gebladerte (Mattioli, 2011). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| R1 | Paterdavidsherten hebben een homerange van 29-33 km2 en individuen verplaatsen zich naar andere gebieden tijdens de winter (Ding et al., 2017). Mannetjes vormen en verdedigen een harem tijdens de bronst (Mattioli, 2011; Li et al., 2007a). Tijdens de bronst laten mannetjes geurmerken achter met reproductieve doeleinden, voornamelijk op de modderige oevers en in het riet, en ze laten machtsvertoningen zien (Li et al., 2007a). Het paterdavidshert heeft geen vaste homerange en verdedigt geen territorium. Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R2 | X | De jongen van paterdavidsherten gebruiken een beschutte verstopplaats (Mattioli, 2011). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| R3 | X | Paterdavidsherten hebben een sterke vluchtreactie (Li et al., 2007b). Bij Paterdavidsherten is capture myopathy waargenomen (Bunert et al., 2018). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| R4 | Paterdavidsherten gebruiken geen holen of kuilen (Mattioli, 2011). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R5 | X | Paterdavidsherten leven semi-aquatisch. Het paterdavidshert leeft in moerasgebied en is daar morfologisch en gedragsmatig op aangepast (Ding et al., 2017; Li et al., 2007a; Mattioli, 2011). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| T1 | X |
Paterdavidsherten leven in een gematigd en subtropisch moerasklimaat met zomerse regen (Ding et al., 2017; Li et al., 2007b; Mattioli, 2011; Schultz, 2005). De gemiddelde minimumtemperatuur in de subtropische moerassen van het Dafeng Milu Nature Reserve in Jiangsu, China, waar paterdavidsherten voorkomen is 9 °C (met een uiterste minimumtemperatuur van -10 °C) en de gemiddelde maximumtemperatuur is 22 °C (met een uiterste maximumtemperatuur van 39 °C). De gemiddelde jaarlijkse neerslaghoeveelheid is 800-1100 mm en de luchtvochtigheid is gemiddeld 70% (Meteoblue, 2021). Het paterdavidshert is aangepast aan een gematigd en subtropisch moerasklimaat met zomerse regen. Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| T2 | Uit gedetailleerd gedragsonderzoek is niet gebleken dat paterdavidsherten gebruik maken van een speciale zoel-, koel- of opwarmplaats (Li et al., 2007a; Mattioli, 2011). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| T3 | Paterdavidsherten zijn jaarrond actief (Ding et al., 2017; Yuan et al., 2019). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| S1 | Paterdavidsherten hebben een polygame leefwijze (Liu et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| S2 | X | Mannetjes en vrouwtjes vormen gescheiden groepen. De mannetjes vormen en verdedigen een harem tijdens de bronst (Li et al., 2007a ; Mattioli, 2011). De vrouwtjes hebben verschillende posities binnen de groepshiërarchie (Hu & Jiang, 2002; Liu et al., 2016). Er is sprake van een lineaire dominantiehiërarchie onder de mannetjes. Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| S3 | Vrouwtjes zijn vanaf 14-26 maanden geslachtsrijp en kunnen één keer per jaar werpen. Vrouwtjes zijn 283-287 dagen drachtig en krijgen per worp 1 jong. Paterdavidsherten hebben een paarseizoen van juni t/m augustus (Mattioli, 2011). Paterdavidsherten hebben geen grote kans op overbevolking. Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
Verwijzingen
Bunert, C., Langer, S., Votion, D. M., Boemer, F., Müller, A., Ternes, K. & Liesegang, A. (2018). Atypical myopathy in Père David's deer (Elaphurus davidianus) associated with ingestion of hypoglycin A. Journal of animal science. 96(8). 3537–3547.
Ding, J., Chang, Q., Ding, Y., Zhu, L., Liu, H., Jiang, Z. & Li, C. (2017). Seasonal home range patterns of the reintroduced and rewild female Père David's deer Elaphurus davidianus. Biological Rhythm Research. 48(3). 485-497.
Hofmann, R. R. (1989). Evolutionary steps of ecophysiological adaptation and diversification of ruminants: a comparative view of their digestive system. Oecologia. 78. 443-457.
Hu, H. & Jiang, Z. (2002). Trial release of Père David’s deer Elaphurus davidianus in the Dafeng Reserve, China. Oryx. 36(2). 196-199.
Jiang, Z. & Harris, R. B. (2016). Elaphurus davidianus. The IUCN Red List of Threatened Species 2016: Gedownload op 30 april 2020.
Jung, B. Y., Choi, J. S., Kim, K. T., Song, Y. K., Lee, S. H., Lee, K. W., Kim, J. Y. & Moon, O. K. (2007). Seroprevalence of Leptospirosis in Korean Municipal Zoo animals. The Journal of Veterinary Medical Science. 69(8). 861-863.
Li, C., Jiang, Z., Tang, S. & Zeng, Y. (2007b). Evidence of effects of human disturbance on alert response in Père David's der (Elaphurus davidianus). Zoo Biology. 26. 461-470.
Li, C., Jiang, Z., Zeng, Y. & You, Z. (2007a). A note on environmental elements as essential prerequisites for behavioral expression: A case study of Père David's deer. Applied Animal Behaviour Science. 103. 174-180.
Liu, N., Jiang, Z., Zhang, L., Zhong, Z., Ping, X., Xu, H. & Li, C. (2016). Bioacoustic cues and their relations to dominance rank in Père David's deer stags. Animal Production Science. 56. 971-977.
Masters, N. J. & Flach, E. (2015). Chapter 62 - Tragulidae, Moschidae, and Cervidae. In E. Miller, & M. Fowler, Fowler's Zoo and Wild Animal Medicine, Volume 8 (pp. 611-625). Columbia en Davis: Saunders.
Mattioli, S. (2011). Family Cervidae. In D. E. Wilson, & R. A. Mittermeier, Handbook of the mammals of the world (Vol. 2, pp. 350 - 443). Barcelona: Lynx Edicions.
Mendoza, M. & Palmqvist, P. (2007). Hypsodonty in ungulates: an adaptation for grass consumption or for foraging in open habitats? Journal of Zoology. 274(2). 1-9.
Meteoblue. (2021). Dafeng, Jiangsu, China. Opgehaald van Meteoblue: https://www.meteoblue.com/nl/weer/historyclimate/climatemodelled/dafeng….
Petronio, C., Bellucci, L., Martiinetto, E., Pandolfi, L. & Salari, L. (2011). Biochronology and palaeoenvironmental changes from the Middle Pliocene to the Late Pleistocene in Central Italy. Geodiversitas. 33(3). 485-517.
Powers, P. M. & Mead, A. J. (2019). Dental and Mandibular Anomalies in White-tailed Deer (Odocoileus virginianus) from Central Georgia. Georgia Journal of Science. 77(2). 1-11.
Schultz, J. (2005). The ecozones of the world, The Ecological Divisions of the Geosphere (2 ed.). Berlin: Springer.
Yuan, B., Xie, S., Liu, B., Xue, D. & Sun, D. (2019). Differential movement pattern of Père David's deer associated with the temporal rhythm using GPS collar fix. Global Ecology and Conservation. 18. e00641.
Zhang, P., Kuang, Y., Wu, H., Li, L., Ge, Y., Wan, Q. & Fang, S. (2012). The Père David's deer MHC Class I genes show unexpected diversity patterns, with monomorphic classical genes but polymorphic nonclassical genes and pseudogenes. Journal of Experimental Zoology Part B. 318(4). 294-307.
