Hudson eekhoorn / Amerikaanse eekhoorn
Dit dier staat niet op de huis- en hobbydierenlijst.
Hieronder leest u de beoordeling over dit dier.
Algemene informatie
| Familie | Sciuridae |
|---|---|
| Subfamilie | Sciurinae |
| Genus | Tamiasciurus |
| Soort | Tamiasciurus hudsonicus |
| Gedomesticeerd | Nee |
| Kruising | Nee |
| Volwassen grootte |
|
| Gewicht | 194 g (m), 213 g (v) |
| Dieet | Omnivoor |
| Natuurlijke leefomgeving |
|
| Levensverwachting | 5 jaar wild, 9,8 jaar gevangenschap. |
| IUCN-status | "Least concern" |
| CITES | Niet vermeld |
Risicoklasse E
Bij de Hudson eekhoorn zijn in vier risicocategorieën voor “gezondheid en welzijn dier” één of meerdere risicofactor(en) vastgesteld. Hierdoor valt de Hudson eekhoorn in risicoklasse E.
Samenvatting beoordeling van de Hudson eekhoorn
Indien er sprake is van één of meerdere relevante ernstige zoönose(n) die slechts met gespecialiseerde maatregelen beheersbaar is/zijn wordt de risicofactor aangekruist (!), maar telt deze niet mee in de eindscore. Indien er sprake is van een relevante ernstige zoönose die niet of nauwelijks beheersbaar is of er sprake is van risico op ernstige letselschade komt de diersoort direct onder risicoklasse F te vallen (XF). Indien de risicofactor van toepassing is, wordt deze aangekruist (X).
| Risicocategorie | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| Zoönosen | ! (signalerend) | Bij de Hudson eekhoorn zijn de hoog-risico zoönotische pathogenen Coxiella burnetii, Crimean-Congo haemorrhagic fever virus, Yersinia pestis, Francisella tularensis en tick-borne encephalitis aangetoond. Dit leidt alleen in het geval van wildvang tot een signalerende toepassing van deze risicofactor. |
| Letselschade | De risicofactor in deze risicocategorie is niet van toepassing. |
| Risicocategorie | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| Voedselopname | X | Hudson eekhoorns moeten dagelijks langdurig foerageren. |
| Ruimtegebruik/veiligheid | X |
|
| Thermoregulatie | X | De Hudson eekhoorn is lokaal aangepast aan een boreaal, continentaal en gematigd zeeklimaat. |
| Sociaal gedrag | X | Hudson eekhoorns hebben een dominantiehiërarchie. |
Beoordeling per risicofactor
Risico's voor de mens
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| LG1 | ! (signalerend) | Bij de Hudson eekhoorn zijn de hoog-risico zoönotische pathogenen Coxiella burnetii (Thompson et al., 2012), Crimean-Congo haemorrhagic fever virus (Hulme, 2015), Yersinia pestis (Maher et al., 2010), Francisella tularensis (MacKinnon, 1947; Wobeser et al., 2009) en tick-borne encephalitis (Fatmi et al., 2017) aangetoond. Dit leidt alleen in het geval van wildvang tot een signalerende toepassing van deze risicofactor. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| LG2 | Op basis van de grootte, morfologie en het gedrag van de Hudson eekhoorn is het niet aannemelijk dat de dieren ernstig letsel zullen veroorzaken bij de mens (Koprowski et al., 2016). Deze risicocategorie is daarom niet van toepassing. |
Risico's voor dierenwelzijn/diergezondheid
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| V1 | De Hudson eekhoorn is een omnivoor (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| V2 | De Hudson eekhoorn heeft geen hypsodonte gebitselementen (Koprowski et al. 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| V3 | X | De Hudson eekhoorn is dagactief met één piek in activiteit gedurende de winter. In de lente en zomer maanden heeft de activiteit twee pieken. De middagdip is essentieel voor de spijsvertering doordat na het foerageren in de ochtend de maximale capaciteit van het spijsverteringskanaal is behaald (Koprowski et al., 2016). In de winter is er door de kortere dagen minder tijd in daglicht voor twee pieken in foerageeractiviteit. In de lente en zomer spendeert de Hudson eekhoorn 50-90% van de actieve tijd aan foerageren (Benhamou 1995; Ferron et al., 1986). Hudson eekhoorns doen aan zowel larder- als scatterhoarding van voornamelijk dennenappels, afhankelijk van hoe goed ze hun caches kunnen verdedigen binnen hun territorium (Archibald et al., 2013; Gerhardt 2005). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| V4 | Het dieet van de Hudson eekhoorn bestaat uit zaden (voornamelijk dennenappels), noten, mycorrhyzale fungi, plantaardig materiaal (bloemen, bladeren, bollen, fruit, floëem), arthropoden, karkassen, eieren, jonge vogels en botten (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| R1 | X | Hudson eekhoorns hebben een home range van <1 ha. De home ranges zijn meestal strikt gescheiden. In loofbossen komt het vaker voor dat home ranges overlappen. Desalniettemin zijn interacties tussen soortgenoten voornamelijk agonistisch (Kemp & Keith, 1970). Volwassenen nesten in de winter soms gezamenlijk om warmte te behouden (Koprowski et al., 2016). Hudson eekhoorns patrouilleren regelmatig om hun territorium te verdedigen (Steele, 1998). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| R2 | X | Hudson eekhoorns gebruiken een afgezonderde nestplaats voor het werpen en grootbrengen van jongen en als nachtrustplaats (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| R3 | De Hudson eekhoorn is door zijn arboreale levensstijl erg behendig en vlucht doelgericht naar hoge schuilplekken (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R4 | Hudson eekhoorns gebruiken soms oude holen van andere dieren, maar graven zelf niet (Yahner, 1980). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R5 | X | Hudson eekhoorns leven arboreaal (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| T1 | X |
De Hudson eekhoorn komt voor in verschillende klimaten, namelijk in een boreaal, continentaal en gematigd zeeklimaat (Koprowski et al., 2016; Schultz, 2005). In de noordelijke loofboombossen van Canada waar Hudson eekhoorns voorkomen is de gemiddelde minimumtemperatuur -1 °C (met een uiterste minimumtemperatuur van -50 °C) en de gemiddelde maximumtemperatuur is -8 °C (met een uiterste maximumtemperatuur van 33 °C). De gemiddelde jaarlijkse neerslaghoeveelheid is 300 mm en de gemiddelde luchtvochtigheid is 85% (Meteoblue, 2020a; Schultz, 2005). In de zuidelijke loofboombossen van de VS waar Hudson eekhoorns voorkomen is de gemiddelde minimumtemperatuur 9 °C (met een uiterste minimumtemperatuur van -19 °C) en de gemiddelde maximumtemperatuur is 26 °C (met een uiterste maximumtemperatuur van 37 °C). De gemiddelde jaarlijkse neerslaghoeveelheid is 400 mm en de gemiddelde luchtvochtigheid is 40% (Meteoblue, 2020b; Schultz, 2005). De thermoneutrale zone van de Hudson eekhoorn varieert van 15–30 °C in de winter tot 21–30 °C in de zomer. De thermoneutrale zone verschilt daarbij ook per populatie en verschuift tot wel 4 °C tijdens zwangerschap en lactatie (Studd et al., 2016). De Hudson eekhoorn komt voor in een boreaal, continentaal en gematigd zeeklimaat en populaties zijn lokaal aangepast aan het klimaat. Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| T2 | Uit gedetailleerd gedragsonderzoek is niet gebleken dat Hudson eekhoorns gebruik maken van een speciale zoel-, koel- of opwarmplaats. Bovendien maken Hudson eekhoorns gebruik van een hol of nest (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| T3 | Hudson eekhoorns zijn jaarrond actief (Archibald et al., 2013; Brigham & Geiser, 2012). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| S1 | Hudson eekhoorns hebben een promiscue leefwijze (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| S2 | X | Hudson eekhoorns leven solitair. Overlap is home ranges komt nagenoeg niet voor in de naaldboombossen, maar wel in de loofboombossen waar de Hudson eekhoorn voorkomt. Verwante soorten in de subfamilie (Sciurinae) hebben een dominantiehiërarchie, die het meest prominent aanwezig is tijdens het paarseizoen. De dominantie hiërarchie tussen de mannetjes is niet gebaseerd op kracht, maar afhankelijk van de locatie van de copulatiesessie t.o.v. de territoria van de mannetjes (Koford, 1982; Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| S3 | Vrouwtjes zijn vanaf het eerste jaar geslachtsrijp en kunnen 1-2 keer per jaar werpen. Vrouwtjes hebben een postpartum oestrus afhankelijk van de beschikbare voedselvoorraad (Sullivan, 1990). Vrouwtjes zijn c.33 dagen drachtig en krijgen per worp 3,2-5,4 jongen (Koprowski et al., 2016). Het paarseizoen van de Hudson eekhoorn is afhankelijk van de locatie. In het Noordoosten van de VS, Montana en Brits Columbia (Canada) is het paarseizoen tweemaal per jaar, de eerste in het voorjaar en de tweede in de zomer of het najaar (Pearson, 2000). Hudson eekhoorns hebben geen grote kans op overbevolking. Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
Verwijzingen
Archibald, D. W., Fletcher, Q. E., Boutin, S., McAdam, A. G., Speakman, J. R. & Humphries, M. M. (2013). Sex-specific hoarding behavior in North American red squirrels (Tamiasciurus hudsonicus). Journal of Mammalogy. 94(4). 761-770.
Benhamou, S. (1995). Space use and foraging movements in the American red squirrel (Tamiasciurus hudsonicus). Behavioural Processes. 37. 89-102.
Brigham, R. M. & Geiser, F. (2012). Do red squirrels (Tamiasciurus hudsonicus) use daily torpor during winter? Ecoscience. 19(2). 127-132.
Cassola, F. (2016). Tamiasciurus hudsonicus. The IUCN Red List of Threatened Species 2016. Opgehaald van IUCN: https://www.iucnredlist.org/species/42587/115192299.
Fatmi, S. S., Zehra, R. & Carpenter, D. O. (2017). Powassan Virus – A New Reemerging Tick-Borne Disease. Frontiers in Public Health. 5(342). 1-12.
Ferron, J. (1976). Comfort Behavior of the Red Squirrel (Tamiasciurus hudsonicus). Z Tierpsychol. 42. 66-85.
Ferron, J., Ouellet, J. P. & Lemay, Y. (1986). Spring and summer time budgets and feeding behaviour of the red squirrel (Tamiasciurus hudsonicus). Can J Zool. 64(2). 385-391.
Gerhardt, F. (2005). Food pilfering in larder-hoarding red squirrels (Tamiasciurus hudsonicus). Journal of Mammalogy. 86(1). 108-114.
Hulme, P. E. (2015). Invasion pathways at a crossroad: policy and research challenges for managing alien species introductions. Journal of Applied Ecology. 52. 1418-1424.
Kemp, G. A. & Keith, L. B. (1970). Dynamics and Regulation of Red Squirrel (Tamiasciurus hudsonicus) Populations. Ecology. 51(5). 763-779.
Koford, R. R. (1982). Mating System of a Territorial Tree Squirrel (Tamiasciurus douglasii) in California. Journal of Mammalogy. 63(2). 274-283.
Koprowski, J. L., Goldstein, E. A., Bennett, K. R. & Pereira Mendes, C. (2016). Family Sciuridae (Squirrels). In D. E. Wilson, T. E. Lacher Jr. & R. A. Mittermeier, Handbook of the mammals of the world. 6. Lagomorphs and Rodents I (pp. 648-837). Barcelona: Lynx Edicions.
Lane, J. E., Boutin, S., Speakman, J. R. & Humphries, M. M. (2010). Energetic costs of male reproduction in a scramble competition mating system. Journal of Animal Ecology. 79. 27-34.
MacKinnon, A. G. (1947). Pulmonary type of tularaemia. Can Med Assoc J. 56(5). 541-542.
Maher, S. P., Ellis, C., Gage, K. L., Enscore, R. E. & Peterson, A. T. (2010). Range-wide Determinants of Plague Distribution in North America. Am J Trop Med Hyg. 83(4). 736-742.
Meteoblue. (2020a). Koyukuk, Alaska, USA. Opgehaald van Meteoblue: https://www.meteoblue.com/en/weather/historyclimate/climatemodelled/koy….
Meteoblue. (2020b). Fort Apache, Arizona, USA. Opgehaald van Meteoblue: https://www.meteoblue.com/en/weather/historyclimate/climatemodelled/for….
Pearson, D. E. (2000). Evidence of Autumn Breeding in Red Squirrels, Tamiasciurus hudsonicus, in Western Montana. Canadian Field-Naturalist. 144(4). 703-704.
Schultz, J. (2005). The ecozones of the world, The Ecological Divisions of the Geosphere (2 ed.). Berlin: Springer.
Steele, M. A. (1998). Tamiasciurus hudsonicus. Mammalian Species. 586. 1-9.
Studd, E. K., Boutin, S., McAdam, A. G. & Humphries, M. M. (2016). Nest attendance of lactating red squirrels (Tamiasciurus hudsonicus): influences of biological and environmental correlates. Journal of Mammalogy. 97(3). 806-814.
Sullivan, T. P. (1990). Responses of Red Squirrel (Tamiasciurus hudsonicus) Populations to Supplemental Food. Journal of Mammalogy. 71(4). 579-590.
Thompson, M., Mykytczuk, N., Gooderham, K. & Schulte-Hostedde, A. (2012). Prevalence of the Bacterium Coxiella burnetii in Wild Rodents from a Canadian Natural Environment Park. Zoonoses and Public Health. 59. 553-560.
Weigl, R. (2005). Longevity of mammals in captivity; from the living collections of the world. Frankfurt: Kleine Senckenberg-Reihe.
Wobeser, G., Campbell, G. D., Dallaire, A. & McBurney, S. (2009). Tularemia, plague, yersiniosis, and Tyzzer’s disease in wild rodents and lagomorphs in Canada: A review. Can Vet J. 50. 1251-1256.
Yahner, R. H. (1980). Burrow System Use by Red Squirrels. The American Midland Naturalist. 103(2). 409-411.
